Sabah kalktık. Normalde yumurta yemem ama pansiyon sahibi Erdoğan Abi öyle bir yumurta yapmış ki anlatamam bile. Çantalarımızı ona emanet edip Safranbolu seferimize doğru yelken açtık.
Önce Kastamonu gidişini halletmemiz gerekliydi. Saat beş gibi bir seferde belki yer vardı ve bu son seferdi. Bu belki için yer ayırttık ve yakın olan Bağlar bölgesini gezmeye başladık.
İlkin bize oldukça yakın olan ve günümüzde Ulu Cami olarak anılan eski Aya Stefanos Kilisesi’ne gittik.(Buranın hikayesini başka bir gezi notunda anlatmıştım ) Cami kapalıydı. Ama camiye dek giden yolda güzel konaklar ve Rumlardan kaldığı aşikar kagir binalar karşımıza çıkmakta. Özellikle cami yakınlarındaki bölgede rum varlığı (kalıntıları desek daha iyi olacak sanırım) daha belirgin. Bunlardan biri olan papaz evi günümüzde öğretmen evi olarak hizmet vermekte. Oldukça temiz, nezih ve harika bir Safranbolu manzarasına sahip bu mekanda gecelemek ise sadece 20 YTL.
Buradan tekrar geldiğimiz yolu dönerek Safranbolu‘nun tarihi merkezine gitmeye koyulduk. Hastanenin olduğu taraftan geniş bir yay çizerek yolumuzda ilerledik.
Safranbolu ‘da bu yaz sonunda değişik bir uygulamaya gidilmiş. Geçtiğimiz zamanlarda İncekaya su kemeri olsun, Bulak mağarası olsun hep ayrı ayrı gidilen yerlerdi. Şimdi ise Bağlar, İncekaya su kemeri, Bulak mağarası ve Yörük köyü paket olarak gezilir bir hale getirilmiş. Bence de iyi olmuş. Yine golf arabaları ile yapılan turlar ise devam etmekte. Bunu da eklemeli.
Biz değişiklik olsun diyerek önce Cinci Hamamı ‘na girdik. İçeri de bir otantiklikten, orijinallikten bahsetmek mümkün değil.
Şadırvanlı avlunun üzeri beyaz branda parçaları ile kapatılmaya çalışılmış. Daha iyi bir şey kullanılabilirdi. Bilemiyorum. Girişe göre sağ tarafta günümüzde yemek salonu olarak kullanılan kısım bir zamanlar kervanların develerini, atlarını bıraktıkları bölümmüş. Restorasyon sırasında bulunan halkalar günümüzde sergilenmekte. Zaten duvarlardaki restorasyon öncesi fotoğrafları gördüğünüzde yapılan işin büyüklüğü ve sonuçları insanda saygı uyandırmakta.
Buradan kendimizi kaleye doğru ilerlerken bulduk. Safranbolu’ya son bir yıl içerisindeki üçüncü gelişim olduğundan epeyce de şehri öğrendiğimi iddia edebilirim. Çeşitli konakları geçip pek çok insanla konuşa dertleşe yürüyoruz.
Safranbolu Kalesi ‘ni de önceden anlatmıştım. Bizans döneminde topu topu on altı aile varmış burada. Tabii toplamda kaç asker olduğu belli değil. Ama önemli bir kale olduğuna göre sayı kalabalık olmalı.
Kalede yer alan hükümet konağı günümüzde müze olarak kullanılmakta ve giriş ücretli. Girişte galoş giyip katları dolaşıyorsunuz. İlk katta soldaki oda da yöreyi anlatan filmlerin gösterildiği bir sinema odası oluşturulmuş. Ağ taraftaki oda da ise çeşitli resimler görülebilir.
Üst katta ise mükemmel manzarası ile kaymakam odası ve yöresel nesnelerin, alet ve edevatın sergilendiği odalar görülebilir. En alt katta ise yöresel zanaatların sergilendiği kısımlar var. Yemeniciler, demirciler, ilk eczaneden kalanlar… Akla ne gelirse. Yazdan kalma bir gün ve ortalık ana baba günü adeta. Yurdum insanı müzede olduğundan bi haber o koltuk benim, bu koltuk senin demeden ipleri , sınırları aşıp fotoğraf çektirmekle meşgul.
Neyse giriş sırasında size verilen bileti atmamanız gerekli. Bu biletle hükümet konağının ardında kalan saat kulesinin içini gezebiliyorsunuz. İlk defa bir saat kulesinin içine girdik. Bir merdivenden döne döne yukarı çıkıp küçük bir alanda saat kulesi hakkında bilgi aldık.
Kule için bir çalışan tahsis edilmediği için kuleye daha doğrusu kulenin ve saatin bakımına ve temizliğine yaşlıca bir adam yıllardır yüklenmekte. Saat bir kolun çevrilip zembereklerin sıkılması ve zembereklerin zamanla boşalması esasına bağlı olarak çalışmakta. Kolun bir kez çevrilmesi bir haftalık çalışma süresine yetecek enerjiyi biriktirmekte.
Buradan çıktıktan sonra kale yakınlarındaki bir konağa gezmek için girmeye çalıştık. Ama para istenilince çıktık. Şaka maka sağa sola ödediğimiz küçük meblağlar üst üste konulunca tur bütçemiz küçük sarsıntılar geçirmeye başlamadı değil.
Tekrar çarşıya indik. Burada önce Köprülü Camii’ni gezdik. Geçen yaz restorasyondaydı. Kazdağlı Camii kapalıydı. Hatta aklımız o kadar durmuş olmalı ki İmren Lokumcusu ‘na girip bir şeyler atıştırmayı bile akıl edemedik. Öte yandan yolumuz üzerindeki İzzet Paşa Camii restorasyona alındığı için kapalıydı ve gezemedik.
Onun yerine çarşıya yöneldik. Abdülhamit tuğralı olduğunu sandığım çeşmeye uğradıktan sonra yakınlarda yer alan ve Tayfun Talipoğlu‘nun bilimum gezilerinde topladığı yada kendisine hediye edilen eşyaları sergilediği konağı gezdik. (Kıydım paraya J ) Sonrasında bir turist kafilesinin peşine takıldık. Rehber dehşetini birde İngilizce yaşadıktan sonra onları geride bırakıp Hıdırlık tepesine çıktık.
Bilen bilir, Hıdırlık tepesinin manzarası güzeldir. Uzaklarda Ulu Cami ve Safranbolu Kalesi yer alır. Arada kalan vadi o güzelim Safranbolu evleri ile doludur. Buraya geldiğinizde aldığınız bilet ile birde içecek alma imkanınız olur. Yöresel Bağlar gazozunun yanı sıra portakallısı da üretilmiş ama üretilmese daha iyi olurmuş.
Daha yapacak bir şey bulamadık. Mağaraya gitmek epeyce zaman alacak ve belki de beş minibüsünü de kaçıracağımız için şansımızı zorlamadık. Hemen firmayı arayıp üçteki minibüse yer ayırttık ve hemen Hıdırlık ‘tan inip bir taksiye atlayarak önce pansiyondan eşyalarımızı aldık ardından minibüslerin kalktığı yazıhaneye ulaştık. Bu arada da turizm bürosundan temin ettiğimiz Safranbolu haritasını da unutmuşum.
Kastamonu ‘ya gidecek araçlara binmek için önce Karabük ‘e gittik. Buradan 13 YTL ‘ye Kastamonu ‘na yaklaşık iki buçuk saatte gidiyorsunuz. Burada gezginlere bir iki tüyo vermekte fayda var. İlki bu yolculuk sırasında Araç isimli bir kasabada mola verilmekte ve yolcu alınmakta. Burada bir kale mevcut. Ayrıca otogarın hemen yanında 1900‘lü yılların devlet binası tarzında olan ve günümüzde kullanılmayan bir yapı var. Ama en önemlisi Kastamonu ‘ya vardığınızda başka bir yere gitmeyecekseniz mutlaka çarşıda yada meydanda inmelisiniz. Kastamonu’nun otogarı büyük ama merkezden epeyce de uzak. (Bize söyleyen olmadı oradan biliyoruz )
Gardan otobüsle merkeze ulaşınca hemen bir otel bulup eşyalarımızı bıraktık. Yemek olayını ziyadesiyle hallettikten sonra önce Nasrullah Köprüsü ‘nü resimledik. Ardından meydana gidip hükümet konağı, Şerife Hatun Anıtı ve Kastamonu Kalesi’nin fotoğraflarını çektik.
Bu arada yemekte Kastamonu ‘nun etli ekmeğini yedik. Devasa bir şey ve çok ucuz. İki buçuk karış eninde ve iki karışa yakın bir boyda içi çiğbörek kıymasını andırır bir yiyecek. Evliya Çelebi tarzı anlatıma girmeyeceğim ama ben bile zorlukla yedim. Sadece bunu dememin yeterli olacağını sanıyorum.
Ayrıca iki tane yöresel ayranı da tatmayı ihmal etmedim. Tatları taban tabana zıt lezzetler.
