Herhangi bir rahatsızlık yaşamaksızın sakin bir uçuşla Oslo’ya iniverdik. İzlanda da çıkış süresince de ne kimse bir şey sordu, ne de birileri pasaportunuzu damgaladı. Kredi kartı ödemeleri olmasa İzlanda da bulunduğumu kanıtlayacak resmi bir belge yok. Eşimde ise bunlar bile yok.
Oslo’nun büyük bir havalimanı var. Bakımda olduğu için tam bir keşmekeş içinde ve kim ne yapıyor belirsiz. Burada da giriş için bir kontrol yok. Pasaport damgalanmaksızın çıkış bölgesine ulaştık. Şehir merkezine ulaşmak için tren biletimizi de adam başı 9 euro ödeyerek aldık. Mis gibi. Nefes almak para bu memleketlerde. 9 euroluk bilet en ucuzu üstelik. Ayrıca havalimanında çalışan görevlilerinin önemli bir kısmı Ortadoğulu görünümlü.
Tren ile giderken ters yöne gidenine atlamışız. İnsanlar gerçekten yardımseverler. Doğru trendeki denetmen amcam ise nasıl desem, biletimiz olmasa bile “keşke alsaydın be evlat” deyip cezayı ancak öyle kesecek gibi görünüyor.
Merkezde indik. Adamların trenleri oldukça hızlı ve konforlu. Bu rahatlıktan sonra onca yolu elimizde bagajlarla yürümek ölümden beter geliyor ama yapacak bir şey yok. Neyse ki otel gayet düzgün ve derli toplu. Artık son otele geldik. Sonrası ev diyerek idare ediyoruz bazı şeyleri.
Dışarı çıkıyoruz yiyecek bir şeyle bulmak için. Şansımıza, hemen dibimizdeki restoranı Türkler işletiyor. Norveç’i, Norveç’teki Türkler’in durumunu bir de onların gözlerinden görüyoruz. Türkler’in günü kurtaran açıkgözlülükleri ile uzun vadede imajlarını nasıl karaladıklarını duymak kahredici. Bize, uygun marketleri vb öneriyorlar. Dikkatimi çeken şu oldu. İskandinav ülkelerindeki Türkler genel olarak Avrupa’nın geri kalanındaki Türkler’e oranla çok daha kaliteli. Gerçi burada da selamınızı almayan, konuşmaktan kaçınan insanlar yok değil.
Karnımızı tıka basa doyururken dehşet bir yağmur başladı. Öyle böyle değil. Ancak bize önerilen Kiwi markete kadar gidip bir şeyler alabildik. Yarına Allah kerim. Bu gece gezemedik ama önümüzde bunun acısını çıkarabileceğimiz koca bir gün var…
